عفونت های ادراری (UTI)

عفونت دستگاه ادراری (UTI) یک عفونت در هر قسمت از سیستم ادراری شما( کلیه ها، حالب ها، مثانه و مجرای ادرار ) است . بیشتر عفونت ها دستگاه ادراری تحتانی ( مثانه و مجرای ادرار ) را درگیر می کنند. زنان بیشتر از مردان در معرض خطر ابتلا به عفونت ادراری هستند. عفونت محدود به مثانه می تواند دردناک و آزاردهنده باشد. با این حال، اگر عفونت ادراری به کلیه ها سرایت کند، عواقب جدی ممکن است رخ دهد. پزشکان معمولاً عفونت های دستگاه ادراری را با آنتی بیوتیک درمان می کنند. اما در وهله اول می توانید اقداماتی را برای کاهش شانس ابتلا به UTI انجام دهید.

علائم عفونت دستگاه ادراری همیشه علائم و نشانه‌هایی ایجاد نمی‌کند، اما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

میل شدید و مداوم به ادرار کردن-احساس سوزش هنگام ادرار کردن- دفع مکرر و مقدار کمی ادرار- ادرار کدر به نظر می‌رسد- ادراری که قرمز و روشن به نظر می‌رسد- صورتی یا کولا رنگ – نشانه وجود خون در ادرار – ادرار با بوی قوی- درد لگن.
ممکن است عفونت ادراری در افراد مسن نادیده گرفته شود یا با شرایط دیگر اشتباه گرفته شود. . انواع عفونت دستگاه ادراری هر نوع عفونت ادراری بسته به اینکه کدام قسمت از دستگاه ادراری شما عفونی شده است ممکن است منجر به علائم و نشانه های خاص تری شود:
در کلیه ها (پیلونفریت حاد) علائم شامل :کمردرد یا درد پهلو ( پهلو) تب بالا لرزش و لرز حالت تهوع استفراغ
در مثانه (سیستیت) علائم شامل: فشار لگن ناراحتی در قسمت پایین شکم ادرار مکرر و دردناک خون در ادرار
در مجرای ادرار (اورتریت) علائم شامل: سوزش با ترشحات ادرار

علل

عفونت های دستگاه ادراری معمولاً زمانی رخ می دهد که باکتری ها از طریق مجرای ادرار وارد دستگاه ادراری شده و در مثانه شروع به تکثیر کنند. شایع ترین عفونت های ادراری عمدتاً در زنان رخ می دهد و مثانه و مجرای ادرار را درگیر می کند.

همه زنان به دلیل آناتومی بدن خود در معرض خطر عفونت مثانه و یا مجاری ادراری هستند – به ویژه، فاصله کوتاه از مجرای ادرار تا مقعد و دهانه مجرای ادرار تا مثانه.

عفونت‌های مقاربتی مانند تبخال، سوزاک، کلامیدیا و مایکوپلاسما می‌توانند باعث اورتریت یا همان عفونت مجاری ادراری شوند.

پس از یائسگی، کاهش استروژن در گردش باعث تغییراتی در دستگاه ادراری می شود که شما را در برابر عفونت آسیب پذیرتر می کند. سایر عوامل خطر UTI عبارتند از:

ناهنجاری های دستگاه ادراری. نوزادانی که با ناهنجاری‌های مجاری ادراری متولد می‌شوند و اجازه نمی‌دهند ادرار به طور طبیعی از بدن خارج شود یا باعث برگشت ادرار در مجرای ادرار می‌شود.

سنگ کلیه یا بزرگ شدن پروستات می تواند ادرار را در مثانه گیر کند و خطر عفونت ادراری را افزایش دهد. دیابت و سایر بیماری‌هایی که سیستم ایمنی را مختل می‌کنند – دفاع بدن در برابر میکروب‌ها – می‌توانند خطر UTI را افزایش دهند.

افرادی که نمی توانند به تنهایی ادرار کنند و از لوله (کاتتر) برای ادرار کردن استفاده می کنند.

افرادی که مشکلات عصبی دارند که کنترل توانایی آنها در دفع ادرار را دشوار می کند و افرادی که فلج هستند.

عفونت های دستگاه ادراری تحتانی به ندرت منجر به عوارض می شود. اما اگر عفونت ادراری درمان نشود، می تواند عواقب جدی داشته باشد. عوارض عفونت ادراری ممکن است شامل موارد زیر باشد:

عفونت های مکرر، به ویژه در زنانی که دو یا چند عفونت ادراری را در یک دوره شش ماهه یا چهار یا بیشتر در یک سال تجربه می کنند.

آسیب دائمی کلیه ناشی از عفونت حاد یا مزمن کلیه (پیلونفریت) به دلیل UTI درمان نشده.

افزایش خطر زایمان با وزن کم یا نوزاد نارس در زنان باردار.

تنگی مجرای ادرار در مردان ناشی از اورتریت یا همان عفونت مجاری ادراری راجعه که قبلاً با اورتریت گنوکوکی دیده شده بود.

سپسیس، یک عارضه بالقوه تهدید کننده زندگی یک عفونت است، به خصوص اگر عفونت راه خود را از مجرای ادراری به کلیه ها برساند.

برای کاهش خطر ابتلا به عفونت های ادراری می توانید این اقدامات را انجام دهید:

مایعات به خصوص آب زیاد بنوشید. نوشیدن آب به رقیق شدن ادرار شما کمک می‌کند و اطمینان می‌دهد که دفعات ادرار بیشتری خواهید داشت – به باکتری‌ها اجازه می‌دهد تا قبل از شروع عفونت از دستگاه ادراری شما خارج شوند.
زمان تمیز کردن بدن خود را از جلو به عقب پاک کنید. انجام این کار پس از ادرار و پس از اجابت مزاج به جلوگیری از گسترش باکتری های ناحیه مقعد به واژن و مجرای ادرار کمک می کند.
بلافاصله پس از مقاربت مثانه خود را خالی کنید. همچنین، یک لیوان پر آب بنوشید تا به شستشوی باکتری ها کمک کنید.
استفاده از اسپری های دئودورانت یا سایر محصولات زنانه مانند دوش و پودر در ناحیه تناسلی می تواند مجرای ادرار را تحریک کند.
گاهی لازم است با مشورت پزشک , روش کنترل بارداری خود را تغییر دهید. دیافراگم ها، یا کاندوم های بدون روغن یا اسپرم کش، همگی می توانند به رشد باکتری کمک کنند.